උබත් අසරණයෙක්

අසරණක කම දැනෙන්නේ උස් පහත බේදයකින් නොවේ.මිනිහෙට කරදරයක් උන වෙලාවේ ඔහුගේ ලග ඉන්නේ කව්ද ඔහු නොදකින වෙලාවේ ඔහුට දන්නේ ඔහු ඇර වෙන කිසිවක් එම ලෝකේ නැති බවයි.එයට උදාහරණ බොහොයි ක්ෂණික කෝපය නිසා මිනි මැරීම් , එසේ නැත්තම් මානසික පීඩනය හැදුන මිනිසුන් අපිට එහි ප්‍රතිපල පෙන්නයි.මම වගේම උබලත් බඩගින්නේ වේදනාව හොදට දනි.පෙර දින මමත් බඩගින්න වෙනුවෙන් හඬා වැළපුන කාලයක් තවමත් මගේ මතකයේ හොල්මන් කරන්නේ එම අවාසනාවත්ත කාලය සහ දැන් මම ගතකරන කාලයේ වෙනස විදහා දැක්වීමටයි.රෑට උණු වතුර බීල නිදා ගත්ත කාලයක්ද මටත් තිබුණි.එදා මට හදුනා ගන්න හැකියාව ලැබුණි නියම අසරණ කම ගැන.

මම දුෂ්කර ගමක ඉන්නා කොල්ලෙක් කියලා ලංකාවේ මම අඳුරන බොහෝ පිරිසක් දනී.නමුත් එය කියන්නට මම ලජ්ජා නොවුනුයේ මම ඊට වඩා අපහස විදපු නිසා විතරක්ම නොවේ ඒ උබලාට දුෂ්කර කාලකන්නි ගම අපිට සුර පුරයක් වෙන නිසයි.මිනිසුන් විහිලු කරන්නේ අලුත ඉපදුන ළමුන් මෙන්.ඔවුන් නොදනී බටහිර කරණය වෙන්න කලින් ලංකාවේ තිබුන ඉතිහාසය ගැන. සුද්දගේ සප්‍රධායට ගත් ඇදීම් මම නරක පුරුද්දක් ලෙස නොසලකමි.එය කිමද යත් අපේ මිනිසුන්ට වඩා ලෝකය පිළිගැනීමේ මට්ටම ඒ ආත්මාර්ථකාමී ජන කොට්ටාසයට අයත් නිසයි.මෙය අපි ජාතිවාදය හෝ වර්ග අපහාසය කියලා නොදකිමු.

මගේ ළමා කාලයේ සුන්දර මෙන්ම අවලස්සන මතකයන් රැසක් එකතු වීමේ ප්‍රතිපලයක් ලෙස මගේ ශාපලත් සිතුවිලි කිසිම ඉරිකිතයක් නැතුව ලිවීමට ඇති හැකියාව මම දකින්නේ තාග්‍යක් ලෙසයි.මම ඒ කාල 6 වසර වගේ ඇති, එසේ නැත්තම් 7 වසර මුල වගේ. අපේ අම්මා ගුරුවරියක් එම නිසා ඉගැනීමේ ඇති ප්‍රයෝජනය ඇය හොදටම දනී.එවකට අම්මාගේ වැටුප 2000ක් වේ, සියලුම නිවාස නය වලට කැපිලා ඉතුරුවන සොච්චම එයයි.නමුත් කවදාවත් ඇය අපිට ඇයගේ අසරණ කම නොපෙන්නුවේ දැඩි අසීරුවෙන්,  

මමද ඉස්කෝලේ අභිමානවත් චරිතයක් නොවේ පාසල් අධ්‍යන කටයුතු , ක්‍රිඩා හෝ වෙනත් භාහිර වැඩකට මම දක්ෂ පුද්ගලයෙක් නොවුනේ ඇතැම් විට මගේ උදාසීන ගති පැවතුම් නිසාවෙනි. හිතවත් මිනිසුන් මගේ මූනට අසරණ දරුවා පව් එයා ගැන හරිම දුකයි කියද්දී දැනෙන වේදනාව කොතෙක්ද යත් කන්නාඩි ගාවට වී අඬපු වාරද ගොඩක් ඇත.මට සිටියේ පොඩි බෝනික්කෙකි ඇය මම හැමදාම දකින්නේ සුරංගනාවියක් මෙන්ය.මම පොඩිම කාලේ හිතේ තියන හැමදේම ඒ පන නැති ප්ලාස්ටික් කෑල්ලට කියන්න පුරුදුවීම ඇතැම් විට හාස්‍ය ජනක දෙයක් විය.එය මතක් වෙන විටද මට මම ගැනම පුදුමයක් හිතේ.නමුත් තවමත් මම ඇයට ආදරේ කරයි.

අම්මාට හැම තැනින්ම ප්‍රශ්න විය මම ඇයගෙන් අසරණකමේ සැබෑ ස්වරූපය හදුනා ගත්තේ මට වයස අව්රුදු 10 දී 12 දී පමණය.ඇයගේ සැමියාගේ ප්‍රශ්න , ඉන්න හිටින්න ගෙයක් නැත කම, ලැබෙන සොච්චම ගඩොල් ගොඩකට යට කර දුක් විදීම විතරක් නොවේ ඇයගේ ලොකු පුතාගේ කාලකන්නි කම ගැන පාසලේ ගුරුවරුන්ගේ අප්‍රසාදයද ඇය අසරණ වීමට බොහෝ ලෙස බලපාන ලදී.

පාසල් ගුරුවරු ඔවුන්ගේ කාලච්චේද වල මාව මොට්ටයන්ගේ ගොඩට දැම්මේ වැඩ කරන ළමුන්ටවත් මම නිසා වැඩ කරන්න බැරි වෙන නිසා විය හැක. නමුත් ඒ කාලේ මට යස මිතුරන් රැසක් විය.එනම් පුදුමය යනු පන්ති  A,B,C,D,E පන්ති 4 රේම දක්ෂම යාළුවො මගේ හොදම මිතුරන් වීමයි. එයට සමහරවිට ඔවුන්ගේ දෙමවුපියෝ අකමැති වුහ.ඇතැම් විට ගුරුවරුද අකමැති විය.එනම් ඔවුන් ආදරේ කරන දක්ෂ ළමුන් පවා මම වගේ කාලකන්නියේගේ ආශ්‍රය නිසා පහතට වැටෙයි කියාය. නමුත් මම පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ගුරුවරු , මිනිසුන් , සමාජය දැක්කා මගේ ඇට්ටර ගති සහ කාලකන්නි කම නිදහස් යයි හැංගුනේ උන් මාවත් වලෙන් ගොඩ ගත නිසාද යත් මම නොදනිමි.නමුත් මමත් උන්ගේ මට්ටමට මිනිසුන් සාමාන කරන විට තවමත් මම ස්තුත්යි කරන්නේ උන්ටයි.

අසරණයෙකු දැක්ක පමණි ඔහු සැබෑ අසරණයෙක් දැයි හදුනාගැනීම ඉතා අපහසුයි.ඇතැම් විට ආදරණීය ජීවිතයන්ගේ අසරණකම අපි ඉතා ඉක්මණනි දකිද්දී අපි දකින්න අකමැති උන්ගේ අසරණ කම අපිට නොපෙනේ.විශේෂයෙන් ආදර ප්‍රශ්න වලදීද පවා ගැහැණු ළමයාගේ හිතේ හෝ පිරිමි ළමයාගේ හිතේ උන්ගේ එකිනෙකට වෙනස් අසරණ කම නොදකී.අපි සැවොම වරද්දගන්නේ එතනයි.මම එයට ආත්මාර්තකමිතාවය කියලා නොපවසන්නේ එක හේතුවක් උඩ එනම් මනුස්සකම සහ ආදරය අතර සම්බන්ධයක් නොමැති නිසයි.